Roman olur yazsam aşkımızı

Roman Olur Yazsam aşkımızı

Roman olur yazsam seni,
Şu semada yıldız gibi…
Gözlerin gözlerime renktir benim,
Aynı kefen sarsın bizi.

Roman olur yazsam bizi,
Taşıyo’ bak defterlerim…
Ellerin ellerime değsin benim,
Aynı gece sarsın bizi.

Ben seni öyle bir sevdim ki,
Adını melekler bile ezberleyemedi.
Çünkü senin adın,
Sadece kalbimin en derin yerinde yankılanır
Ve oraya hiçbir kanat değemez.

Kafamdaki sesler beni yorar hepten,
İçimde bir şeyler boğulurum yekten.
İnandığın herkesin gidişini seyret…
Bana sen kal,
Kimse mühim değil.

İhaneti sevmem, vedalara küsken,
Karışırım rüzgâra, tüm âlemi gez gel.
Ruhum sana bağlı,
Uçurumda bazen
Ama bazen ben de benden kopar gibiyim…

Ben seni,
İnsana rağmen sevdim.
Kimsesizliğe rağmen,
İnançsız zamana, sahipsiz kalplere rağmen…
Ben seni, yokluğuna bile sadakatle sevdim.

Kendimden hâlâ, seni kalbinden saran kişiyim…
Aşkımdan mübalağam, “Yüce dağları aş” de, uçar gelirim.
Ben seninle kendimden geçerim,
Ve yine de en çok sana varırım.

Yine dökülüyo’ deftere sitem,
Biraz fazla içtim kızma…
Şiirim hediyem sana.
Yârim, saçlarına cenneti süren
Ben de nasibimin kokusuna mest olurum "sen" diye…

Bir cihan gezdim ama, görmedi şu gözlerim,
Senden özelini, hem de güzelini.

Ben seni düşünürken
Evrenin rengi değişti.
Zaman bana işlemeyi bıraktı
Çünkü ben artık senin vaktindeydim.
Sen hangi saatte ağladıysan,
Benim saatim orada durdu.

Al bu can senin olsun,
Düştüğünde tutacak el olurum.
Karanlığa sorsan beni,
“Onu bir kadının duasında kaybettik” der.

Acı bizi bekler,
Acı bizi besler.
Beyazımı boyama,
Siyahıma renk ver.

Ben seni bir kez olsun yalan sevmedim.
Her gidişinde sustum ama, içim hep "kal" dedi.
Sana yazdığım şiirlerin inkâr hakkı yoktur
Çünkü her biri
Kalbimin susarak ettiği yeminle yazıldı.

Ve bir gün…
Ben gidersem bu dünyadan,
İsmimi unutsun herkes.
Ama biri adını sorarsa,
“O, bir adamın cennetlik aşkıydı.”
desinler.