Robin Şiiri - Şora Karabekiroğlu

Zaman beni iyileştirir sanmıştım
Hasta bir adam oldum artık
Üstelik yorgun ve umutsuz
Günlerin bu kadar boş geçeceği
Aklımın ucundan bile geçmezdi
Hayalleri olan
İdealler uğruna savaşan bir adamdım ben
Toplum bana kişiliğimi kaybettirdi
Ben de kimsenin ayna barındırmadığı bir pazarda
Sudan ayak izlerimin peşine düştüm
Bir çocuk doğurmak gerek
Ölüler iyileşmiyor robin
Uğrunda yaşanacak bir şey bulmalı
Çünkü bir kere devinim başladı
Artık varolmanın ne demek olduğunu
Fani bir bedenin gölgesinde uyuduğunu
Biliyorsun
Biliyorsunda güneşi ekmeğin arasına koyup
Aylarca yiyorsun
Neden kahraman olmadın
Üstelik kimseyi de kırmadın
Kahramanların kanlı gömlekleri olurdu
Sen çırılçıplak soyundun
Keşke ceketini vermeseydin
Kırda saklambaç oynayan çocuklara
Belki yanında ufka bakan
Mahremi esrarın olurdu
Belki ağaçlar bu kadar büyümezdi
Ağlamasaydın
Belki düğün edemezdi balıklar
Bütün bulutların yükünü almasaydın
Yaşlı bir çocuk oluverdin bir gün
O gün bütün zalimler Terfi almış