Rıfkı Abi Şiiri - Sezai Güler

Bir Çorlu vardı çocuk eskilerde;

Zamanı,
Ne yazık, an kadar uzaktı, çocukluğum kadar yakın.

Zamanı,
Arsızca dizilmediği vakitlerdi ölü demir yığınlarının
Tuğlaların ve şimdilerde de yüzsüz beton blokların.

Zamanı,
Esir edilmediği vakitlerdi, haki gölgelere kaldırımların
Ağaçsız caddelerin, dar sokakların ve sokak aralarının
Ne yazık, güneşsiz küf kokulu kibrit kutusu balkonların.

Bir Çorlu vardı çocuk eskilerde;

Bahçelerimiz vardı çiçekli ve çiçekleri bin bir renge yakın
Güneş ve yağmurdan doğmuştu onlar, çocuğu doğal aşkın
Konukları arılar ve kelebeklerdi ki, o mis kokularına çapkın
Sevgiliye giden buket değerindeydi Çorlum, sevdası salgın
Çekerdi kendine, gelene dönmek haramdı, gidense kırgın
Çorlu’da olmak öyleydi, yani cennete girmeye ramak yakın.

Bir bahçe vardı çocuk eskilerde;

Bir bahçe vardı ki o bahçelerde, hatıralarım içeri benden
Mediha Ablanın gururuydu ikramlarında, hep bol kepçeden
Çapası kahkahasıydı, tohumu sevgiydi, gübresi de neşeden
Eriği, çileği ne mümkündü benzeri, çiçekleri de eşsizdi zaten
Mediha Abla şendi ve yüreği sıcacıktı, komikti, hep güldüren
Ahretliğiydi annemin, komşudan öte, yürekten en derinden.

Bir bahçe vardı çocuk eskilerde;

Birde çilingir sofrası vardı bahçede, gerdanda inciydi tümden
Eti kuzu, karpuzu bostan, rakısı buzluydu, suyu da çeşmeden
Mangalın başında iki masal kahraman, amma en tiryakisinden
Biri babamdı, biri baba dostu derdim Rıfkı Abi, babama yaren
Mediha Ablanın da eriydi, evlilikleri saygılı, sevgileriyse yürekten.

Bir Rıfkı Abi vardı eskilerde çocuk;

Rıfkı Abi görseniz dersiniz huysuz ve aksi, sanırsın adam kesen
Lâkin babam gibi sıcakkanlıydı ve babam kadar da gönül çelen
Onlar rakının iki ustasıydı, sohbetleri de duble duble keyiften
Sohbeti meze etmeyi iyi bilirlerdi rakıya, doyarlardı latifeden
Ustaların ustasıydı ikisi de, kadeh tokuşturmayı sanat eyleyen
Nur içinde yatsınlar, şimdi ikisi de dualarınızla rahmeti hak eden...

S.Güler-29.1.2015