Rıfkı Şiiri - Nevzat Tekmen

Şimdi kurmuştum soframı,
daha yeni koymuştum rakımı
lakin hayret ki hayret
daha iki yudum içmeden
iki sarı leblebi yemeden
tuttu beni mübarek
anlaşılan bu akşam farklıyız
rıfkı’da da var bi tuhaflık
hani o her zaman salak
aç olduğunda huysuz, hırçın, saldırgan
boyuna, posuna bakmadan kafa tutan
karnı doyunca hayattan beklentilerini umursamayan
o gerzek, o şapşal, o dangalak bile başka
oturuşu, bakışı, pençe atışı bile bir başka…

hayatıma girdiğinde ongünlük ya var, ya yoktu;
anası bildiğiniz sokak orospusu…
babası hangi şerefsiz, kimbilir kim
eyvallah tamam; elbette suç rıfkı’nın değil…
bir anne beş kardeş, perişan haldelerken
yaşlı bir komşu kadın geldi kapıma dayandı…
neredeyse ağlayacak,
- ne olursunuz, erkek kediler, köpekler parçalayacak;
merhamet sahibisiniz bilirim,
hiç olmazsa birini alın…
kucağıma tutuşturdu beşini…
- hiç olmazsa içlerinden seçin birini! ..
iyi de ne anlarım ben kediden ben?
evet, yılan beslemişliğim var yıllar öncesinden
hani kara yılan türlerinden
tam ben yaşlı kadına:
- kediden anlamam ki ben, diyecektim…
gözüm rıfkı’ya takıldı…
o kadar zayıf, o kadar masum, o kadar zavallı…
daha memeden kesilmemiş,
hayat denilen boktan bir telaşı farkedememiş
ama daha şimdiden kaderin sillesini yemiş,
kendine bir yuva olsun edinememiş
bakıyor yüzüme öylece…

velhasılı kelam rıfkı kaldı elime
ne verebilirim ona derken
önce sevgiyi öğrendi benden
süt içmeyi, yemek yemeyi…
nereye hacet gidermesini….
derken anası belledi ya
elli yaşına gelmiş beni
kafayı çektiğim gecelerde
kirli masamın üstüne tüneyip
her hareketimi gözlerdi
sonra sıkılıp:
-yeter içtiğin be adam, git zıbar yat artık
sen de rahat et ben de, derdi…

koynuma girerdi şerefsiz,
kırmızı kazağımın sondan ikinci düğmesini
ana memesi sanıp emerken
uyuyakalırdık ikimiz…

sofrada meze bitti,
kaçıncı duble bilmem, rakı da tükendi
rıfkı mı?
onun derdi
bu saatten sonra
kırmızı kazağımın sondan ikinci düğmesi
nevzat tekmen…