Resim Şiiri - Tufan Yılmaz

Elerini çizemem gözlerin varken;
vücudun yok;
her şeyi anlatan yüzün var resmimde;
kalbinin tercümesi;
yüreğinin ardındaki nameler;
hepsi kalemimin çiziklerinde.

Siyah bir nokta koyuyorum;
ilk önce göz bebeklerinden başlıyorum bu resmi yapmaya;
aklıma getiriyorum gözlerini;
hayal ederken kapılıp ta giriyorum gizemine;
çıkar beni gözlerinden;
korkarım küçüklüğümden beri karanlıktan ben.

Çizmesi zor gözlerindeyken gözlerini;
çiziyorum tüm gayretimle tarifsiz görkemini;
sonunda bitiyor gözlerin;
mükemmel olmasa da benziyor onlara.

Kaşlar, kirpikler; endamının ayrıntıları;
hepsi ruhumu titretmeye yetiyor;
aklıma birden ressam değil de şair olduğum geliyor;
ama seni şiirlerim tasvir edemiyor;
iltifatlarım gerçek oluyor varlığında;
bu yüzden bu şair resim çiziyor.

Ve küçük burnuna geliyor sıra;
onu da çiziyorum;
çizerken kalemimin ucu kırılıyor bir kaç defa;
olsun; değiyor
çünkü resmim biraz daha benziyor sana.

Saçların...
Tel tel aynı hizada anlında;
sığınmak isterdim saçlarının gölgesine;
her saç telin yaşamayı anlamlı kılmak için bir bahane;
avucumda hissetmek isterdim,
tek tek yaşamak her telini;
bütün uzuvların beni yakamak için ateş gibi;
bu kadar zorlanmamıştım seni kalbime çizerken bile.

Her şeyi söylemek istiyorum kulaklarını çizerken;
aşkımı, yazgımı ve hayallerimi;
sayfalara yazılmış ne kadar kelime,
kalbime çizilmiş ne kadar resim varsa
ve benliğime hükmeden varlığını;
delicesine haykırmak istiyorum kulağına;
gerçekçi oluyorum daha sonra;
bu bir resim; haykıramam sayfalara

Dudakların...
Utanıyorum çizerken; çocuklar gibi yüzüm kızarıyor hayal ederken;
hayallerde yaklaşmak şevkli dudaklarına;
öptüğünde beni;
öyle bir vurguna uğruyor ki kalbim;
dudaklarında ölüyorum;
yani seni öpmek ölümü tatmak gibi.

Belleğimde kalan görüntünü çizdim;
bitiyor resmim;
senin aşkından bağımsız ayrı bir aşktı seni çizmek;
çizdiğime baktığımda gördüğüm sendin;
başarmıştım, kalbime çizdiğimi yinelercesine;
şimdi atıyorum imzamı resmimin altına
yazıyorum;
seni seviyorum.