Bu aralar
hastalıkla başım dertte
kırağı çalmaz derken,
vurdu yere
bir acı peydahlandı
göğsümün ortalık yerinde
umut diyordu kadın
son kez bir umut
sabrın tezgahında dokuyan elleri kırık
yeni masallar yazıyordu
seher vakti sabahlara
sabahları yitiriyordu akşama vardığında
Ah bir bulut olaydın
bulut olup başıma konaydın
saçlarıma yıldız takıp dolunayda
rüzgarına kataydın, ah kataydın.
Durmadan yürüyordu...yanındaki yola baktı...insanlar,araçlar can hıraş bir şekilde yol almaya çalışıyorlardı," sizden hızlıyım dedi." Ne kadar çok yürürsem, ne çok acırsa ayaklarım daha az çalışır aklım. Cümleleri toparlamaya çalıştı dili gibi düşünceleri de peltekleşmişti. Cümle kurmayı beceremezken iki satır yazıyı yazamazken şiir senin neyine diye öykündü. Hani otursa bir yere mesela bir ağaç gölgesine yumsa gözlerini uyuyup kalacaktı belki uyanmazdı da..Soluklandı göğsünün tam üstü acıyordu acısını öfkeyle karışık sevdi. Acısı arabaları geçti...yolu geçti..kendini geçti.
-
Tacettin Fidan
Tüm YorumlarÖzgün. Değişik ve orijinal bir tarzda yazılmış. Nefis, anısal, ve çok anlamlı bir şiir. Tebrikler. Selamlar.