Raylarda Kalan Dua Şiiri - Kara Çocuk 2

Bir tren gecikti o sabah.
Sinyal karardı;
içimde uzun bir kırmızı yandı,
sonra sustu.

İstasyon sessizdi.
Çay bardaklarının buharı
ince bir ip gibi asılıydı havada.
Bir çocuk trenini rayın kenarına bıraktı;
oyuncağı gidemedi,
kendisi de kalmayı öğrendi.

Rüzgâr bir gazete sayfasını çevirdi.
Köşede küçük bir ilan vardı:

“Gelirsen, vakit yeniden doğar.
Gelmezsen, bekleyiş seni taklit eder.”

Raylar titredi,
bir tren geçti içimden —
sesi kalbime çarptı,
yankısı dua oldu.

Yağmur camı çizdi;
dışarıda biri yürür gibiydi.
Sıra numarası tabelası söndü,
panodaki saat yalnız kaldı.

Biletim yoktu,
ama gideceğim yer belliydi:
Senden sonra vardığım sessizlik,
affedilmeyi andırıyordu biraz.

—

Anons gecikti:
“Sefer iptal.”
Kimse konuşmadı.

Bir bavulun tekeri yerinde dönüp durdu,
ray aralarına bir dua düştü:

“Bazı buluşmalar olur;
iki kalp birbirine görünmeden dokunur.”

Bankın soğuğu koluma geçti.
Cebimdeki boş bilet cebi
yokluğu saklıyordu.
Bir görevli paslı makasıyla
bir bileti daha kesti;
kesik kenar, bekleyişe benziyordu.

Kapıdan içeri rüzgâr girdi,
ilanı yeniden hareket ettirdi.
Mürekkep dağıldı,
cümleler buluta döndü —
yine de okunuyordu:

“Gelirsen, kelimeler susar.
Gelmezsen, her sessizlik seni tarif eder.”

Kalabalık seyreldi;
çay ocağında son buhar söndü.
Zincirli saatini dinleyen bir yaşlı,
gidiş tarafına baktı, başını eğdi.

Ben, banktan kalkmadım.
Giden trene değil,
kalan raylara alışıyordum.

Bir an, içeriden dışarı değil —
içimden içime baktım:

“Gelirsen, içimden bir âmin yükselir;
gelmezsen, o âminin içinde kalırım.”

Ve o an anladım:
Sevmek yolculuk değildir artık;
raylar kadar sabırla duran bir dua’dır.