Şu kalemi
aldığım zaman elime,
unuturum
bildiğim herşeyi.
Kaç dizemi
harcadı
Körüklü otobüsün
son koltuğu
benimdir.
Birde kimse oturmuyorsa
hepten benim.
Belki de böyle zamanlarda yazılır şiir
Aklına kiminin gözleri
Kiminin saçları gelir.
Sende bıraktıkları tek hatıra
Dalgalanan saçları
Gülümseyen gözleridir.
Bir tesbihin taneleriydi
Avucumda tuttuğum şimdi
Söze nasıl başlasam bilmemki?
Sorusunun cevabı.
İnadına bir hayatın
Anlam bulduğu bu saatlerde
Yazdıklarımı okuyorumda arasıra
Gülüyorum
Yazdıklarımı okuyorumda arasıra
Nerdeyse ağlayacak oluyorum
Yazdıklarımı okuyorumda arasıra
Garip garip etrafa bakıyorum
Yağmur yağıyordu bir gece
Damlalar okşarken saçlarını
Ve ıslanırken vucudu
İnce ince
Islak kaldırımlarda yürürken
Ağaçları hissederken
Önce bir resim yaptı
Sonra dört ince çizgi çizdi
Dört bir yanına
Önce şöyle bir düşündü
Sonra, sonra zarif bir kelepçe
Çoktandır
Bir şiirim olmadı
Okursun belki diye de
Yazmak olmazki
Çoktandır
Artık seni beklemiyorum
Tek bir sigara içtim,
beklentiler bankında.
Sıradan bir gündü yaşadığım
Sıradan mı sıradan.
Gündüz önündeyim masanın,
akşam arkasında.
Gündüz yanındayım hayatın,
akşam uzağında.
Gündüz yalancıyım biraz,
akşam yüzüme vurur
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!