Rahmi Emeç Şiirleri - Şair Rahmi Emeç

ne zaman kendimle buluşsam denizlerim daralıyor
o büyük delilerin bakışlarını kuşanıyor üşüyen yüzüm
beni de bekliyor hangi yola el uzatsam
sonu ölümlerle kucaklaşan ayrılıklar

ben ne zaman anılara uğrasam bilmelisin

beni yüreğine kanatlandır anne
dönemeyecek olsam da geri
sıcaklığında yaşat anılarımı
anne kanatlandır yüreğine beni

beni gözlerine tut anne

Kendini Arayan Akrostiş

Çok zaman geçti, geride kalan tufan. Orada,
şehrin ayaklarında. Kış’ın beyaz örtüsünde üşüyen.
İsimsiz sokaklar kadar
Yalnız. İki çocuk olsak.

bırakıyorsun ya beni, alıp sevda notlarımızı
ışıltısından mutluluklar çıkardığım gözlerinle
büsbütün çekiliyorum bir damarından yaşamın
en çok bildiklerim yabancılaşıyor konaklarımda

öksüzlük, asık yüzlü bir güz başlangıcı

bir gül yaprağıydı ablam; biraz sevinç, çok hüzün
buruk bir gülüş taşırdı yüzünün deltasında
akşam erken indi genç ömrüne, mart soğuklarıyla
konuşsam, ‘gülüm’ derdi, sussam güller çoğaltırdı ikliminde
abla, bahar yağmurları kanatsın ölümü, sen bizde kal
sen bizde kal, kardeşlik acısı yüreğime düşünce

Sen Eskişehir gibi gülseydin
yüzümden yüzüne bir nehir akardı.
Sesimizde üşüyen bir harf yalnızlığı,
şehrin kederine yürürdük birlikte,
gülseydin Eskişehir gibi sen.

sana dönerim, yaralanır yüzümdeki mülteci hüzün
kalbime yürüyen kent ağlaması eski günlerden

sana dönerim, incinir avuçlarımda bir tutam gelincik
sesime karışan bir çift söz, belli belirsiz

solgunum hangi kente eylül olsam
‘görülmüştür’ damgalı mektuplarım bütün adreslerde
karanfili değil,
çiçeklerden sardunya’yı seveceğim bu kez,
aylardan nisan’ı…

infazdan önceydi, dağıtılırken
urgan çekilen meydanlara boynunun ölçüsü
kimliğine uyan bir kapıyı çaldı kente girerken
- sevgilisiydi, uğradığı yalnızlık resimlerinde
kumral saçlarını tarardı ve
durmadan alnını kurulardı,

gecenin serinliğini örtü yapan gar
trenler çağırıyor koynuna
gül eskiten genç bir kız edasıyla
ıslatacak hasretini yakında
takvim nisan'a durunca