Rahmetle başladım Şiiri - Faruk Doğan 2

Bismillahirrahmanirrahim…

Bir adımla başladım,
ama o adımda sonsuzluğun izini aradım.
Gözümde dünya,
gönlümde ahiret taşıdım.

Her kelimeye Besmeleyle dokundum,
çünkü söz, sahibine emanettir.
Ve kalbim ne zaman daralsa,
rahmet kapısını çalmak yetti bana.

Bir niyet ettim hayra,
yolum diken de olsa,
Rahman olanla yürürken
hiçbir korku yakışmazdı omuzlarıma.

Bismillah dedim her sabaha,
bir duadır aslında yaşamak;
her nefes,
her sessizlik,
bir secdenin yankısı belki de...

Ve şimdi,
bir şiirin tam ortasındayım,
adını O’nun adıyla başlattım.
Gerisi ya nasip…

Dilimden dökülen ilk kelime O’nun adı,
çünkü ben,
susan bir gönlün konuşan duasıyım artık.
Kırıldım,
ama parçalarımı O topladı.
Her düşüşümde
yerle gök arası bir secde kadar yalnızdım,
ve o yalnızlıkta
beni sarıp sarmalayan sadece merhametti.

Ben çok sustum,
insan yandıkça susar zaten.
Ama her suskunluğumun içinde
bir “Ya Rab” yankısı vardı.
Duydun…
duyduğunu kalbime indirdin.

Bir çiçek gibi açmadım ben,
bir yara gibi büyüdüm.
Ama ne zaman kalbim daralsa,
Besmeleyle genişledi içimdeki dünya.
Çünkü bilirim,
Rahman dilerse
taş bile çiçek açar.

Gönlümde çok şey vardı,
ama taşıyamadıklarımı
duaya çevirdim.
Bir baba duası gibi ağır,
bir anne bakışı gibi sessizdim…
O gördü.

Ve şimdi,
yeniden başlıyorum…
Ne çok şey bitti sanıp,
aslında yeni başlıklara “Bismillah” dediğimi fark ediyorum.
Çünkü O varsa,
yolun sonunda bile
bir başlangıç saklıdır.