Rahmet Rüzgarı. Şiiri - Abdulhamit Erkaner

Attım kendimi rüzgârlara,
Yaşammış hayatmış,
Umurumdamıki bu dünya,
Kalsam buralarda ne fayda,

Delice essin de, Fırtınalar kopsun,
Alıp sürüklesin beni, Boyutlar ötesine,

Buraları kan revan içinde,
Havası kokuşmuş, Yolları telli dikenli,
Herkes kendine nefsine pişmiş,

Kafalar allak bullak,
Zihinler şeytana yuva,
Kalpler zehirli kan içer,
İnsanlık bu adı beşer,

Yetimler öksüzler gözetilmez,
Bencillik duvarı geçilmez,
Herkes kendi keyfinde,
Zevki alemin sonu gelmez,

Ey bedenli yürüyen mahlûk,
Tiksindim hepinizden yeter artık,
Varlığın sahibine sığındım,
Sizlerden beriyim ve de şikâyetçiyim,

Dayanılmaz böylesi bir yaşam,
Bedenimdeki acılar bir yana,
İkiyüzlü insanlar bir yana,
Rabbim sığınırım ben sadece sana,

Alsın götürsün, Meleğin beni de,
Öteler ötesine, Bilinmezlik gerçeğine,

Hüküm senindir bilirim,
Zamanım da gelecektir,
Boynum kıldan incedir,
Anca Sana teslimim,
Kutlu haberimi senden beklerim,

Sen benim Şefaatçimsin,
Başkalarından beklemem,
İllede senden bekler ve derim,
Senden başka Kimseden,
Medet de yardımda istemem,

Allah'ım içim acıyor, Aklım kaynıyor,
Cürüm'lerim beni gazaplandırıyor,
Beraatim için senden sana kaçıyorum,

Artık bu dünyadan da,
Beyinleri pisliğe batmış,
Seni tanımayan İnsanlardanda
Nefret ediyor, tiksiniyorum.
Affımı ise senden diliyorum,
Rahmet Rüzgarını, Meleğinle bekliyorum.