Amedê, sûrên te kevnar in, bi şan û şeref,
Her kevir bi çîrokên dîrokê tê xemilandin.
Dîcle diherike, wek rondikên dilê dayîkan
Bi awazên xwe dibe hestên me yên qedîm
Mizgefta Mezin, stûna bawerî û ronahiyê,
Minareyên wê li asîmanan tê bişixulîn.
Ew çavén te reş belek
Ez ji xwe birim pir dur
Dilémin razayî bu
Héjand u pé şiyarbum
Dema buy bermalyamin
Wé beheştbé malamin
İçimdeki en değerli duygusun
Kurduğum hayallerin olgususun
Karanlığı aydınlatan ışıksın
Sen benim yaşama sebebim
umudumsun
Güneşin üstünü kara bulutlar sarmış Uzatıyoruz kollarımızı güneşe doğru
Yerde gökte canlı cansız ne varsa Götürüyor bizleri geçmişimize doğru
Direnmek umuttur
Çünkü görebiliyoruz karanlığın ardındaki ışığı nuru
Bakışımızın rengini değiştirdi adeta Yaraladılar dugularırimizı
Ez wek çema diherikim
Tîrojanda dibiriqim
Dema ku min tu naskirî
Példida xwe dipîjiqîm
Bi şev u roj difikirim
Bi xeyalan dişéwirim
Sonu olmayan bir yoldayım
Yokluğun acı veriyor bana
Fenalaşıyorum her gece
Çaresizim kapandım içime
Bulutlar hüzün taşıyor sanki
Konuşmayı unuttum dilim lal oldu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!