7 yasinda almanyaya geldim.
Akşam oldu ayin şafkida vurdu penceremin önüne, ben gine yildizlara bakip mazinin rengsiz soluk, sokaklarin-da dolaşiyorum. Özlemeyi yasakladim kendime. Evet yasakladim, hayllerimde bocaliyorum.
Ben yolumu nerde şasirdim. Hangi sokakta? Nerde karsilasmistim aşk denilen melete? Evet hatirladim. Zehra ablam anlatmişti. Ozamanlar beş yasindaydim. Zehra ablam ise cok genc 17.
„Ask nedir?“, diye sormuştum. „Yenilirmi icilirmi?“Zehra ablam şaskinca gözlerime bakyiordu. Ben sorgulama-ya devam ettim. „Söyle Zehra ablam. Kuvetlendirirmi Aşk? Kasmi yapar? Yoksa aşkin kanatlarima var? In-sani taaa yukariya gökyüzüne ucurururmu?“.
Ay, Güneş ve yıldızlar, kainata dizgidir, aralarında sonu olmayan bir aşk efsane gizlidir. Yıldızlar aya aşina, ay ise meyil vermez hic birinin nuruna.
çünkü Sessiz ve durgun, sadece Güneşe vurgun. Güneş de aya tutkun. Birbirine olan Sevdalarindan habersiz, Ay Güneşi, güneşte ayi kendine yar bilmiş… evet yar.
Güneş aya dokunmak için Hasret ışıklari saçar. Ay ise, şafkını özleme banar geceye saklar. Hoşgeldin ve elveda dergibi, yeni görüşmenin umuduyla, biri yücelir diğeri batar.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!