Pülümür ü özlemek Dersimlikiz

Yıllar sonra, elleri titreyerek açtı valizini. İçinden çıkan sararmış bir fotoğraf, bir çift yün çorap ve bir tutam toprak… Hepsi o dağların, o suyunun yadigârıydı. İsviçre’nin bir köyünde büyümüş olsa da, kalbi hep Dersim’de kalmıştı. Özellikle de Pülümür’de… O küçük taş köprü, o çağlayan su sesi… Bir ömür boyunca rüyalarına sessizce eşlik etmişti. Annesi hep anlatırdı: “Bak kızım… Bu su, yalnızca bedenimizi değil, ruhumuzu da yıkar. Biz orada doğduk, orada direndik…” Çiğdem, ya da bilinen adıyla “Dersimlikız”, çocukken annesinin dizlerinde oturur, Munzur’un hikâyelerini dinlerdi. Fakat göç onları alıp uzak diyarlara savurduğunda, içindeki suyun akışı hiç durmadı. Her sabah, gözlerini açtığında içindeki ilk görüntü hep aynıydı: Pülümür’ün kıvrıla kıvrıla akan suyu… Bir gün, beklemediği bir haberle sarsıldı. Eşini kaybetmişti. Dünya birden sessizliğe gömüldü. Hiçbir şey anlamını yitirmişti… Ama tam da o gün, rüyasında gördü Pülümür’ü. Su kıyısında yürüyordu, genç bir kızdı. Yanında babası vardı. Baba bir türkü tutturmuştu: “Unutma, evladım… Su akar, ama bizi de taşır…” O sabah karar verdi. Ne pahasına olursa olsun, memleketine gidecekti. Ve gitti. Bir sabah erken saatlerde ulaştı Pülümür’e. Su hâlâ aynı şarkıyı söylüyordu. Avuçlarını suya daldırdı, sonra gözyaşlarını içine akıttı. “Bilsen,” dedi fısıltıyla, “Nasıl özlemişim seni… Akışını… Kokusunu… Kendimi…” O gün, sadece memleketine değil, geçmişine, köklerine, kendine döndü Dersimlikız. Ve o sudan yudum yudum içtikçe, yeniden doğdu…