Posta Güvercini Şiiri - Özlem Saba

Hani diyorum ki sevgilim
Ben bir kuş olsam
Uçsam semalarında
Gagamda aşk mektupları

Alsan beni içeri
Ak tutmuş, saten saçlarına tutunsam
Okşanmaktan yorulup düşsem avuçlarına
Özledim desem

Dokunamadığım tenini özledim
Tadamadığım dudaklarını
Duyamadığım ama ezberlediğim teninin kokusunu
Düşlerimi özledim desem

Uyanmak istemediğim uykularımı
Tutmayı özledim desem, hiç tutamadığım ellerini
Bir bırakıp bir sarıldığım varlığını
Sözlerini özledim desem
Senden sonra okuyan canımı
Sevgilimi özledim desem
Güneşimi
Ay'ımı
Bir çıkar yol bulur muyuz dersin
Bulur musun beni

Söyleyeceğim hangi söz anlatabilir sana
Seni ne çok özlediğimi
Ben buraydım gel desen
Ah bir gel desen
Hele bir gel desen

Bak nasılda havalanır kanatlarım
Uçuşur kıyılarında
Seninle anımsasam unuttuğum cinsimi
Kimliğimi
Teslimiyeti

Sonra sevsen beni
Hiç erk etmesen
Göğsüne bastırsan sonra
Haksızlık olur muydu diğer kuşlara
Kalbim durur muydu mutluluktan

Hani diyorum ki sevgilim
Ben bir kuş olsam
Konuversem omuzlarının ağırlığına
Yorulmuş kollarına
Soluklansam nefesinde
Dinlensek

Büyük bir aşkın doğuşunu izlesek uzun uzun
Gün batımının yerine
Sonra kursam yuvamı göğsünün aralığına
Sol yanına
Vatan bilsem yüreğini
Serilip boylu boyuna kucağına
Gözlerinde dalsam uykuya

Uçsam
Uçsam
Uçsam
Uçmalara doyamasam

Sonra kaybolsam ruhunda.
Ve dudaklarına varsam ardından.
Bulsam yolumu.
İki dudak arasında

Sonra insem kuytularına
Eğilsem göbeğine
İçsem can suyumu kana kana
Kök salsam damarlarına
Sende bıraksam kendimi nadasa
Tohumlansam yeniden
Bahara erse ömrüme
Tepeden tırnağa çiçek açsam
Olmaz mıydı?

Olamaz mıydı tüm bunlar rüyalarımızda
Bir kez uykuya dalsak

Özlem SABA