Penceresi yoksulluğa uzanan sokağa bakıyordu.
Yalnızlığını sessizce bir umuda ilikliyordu kadın.
Yaslandığı tüm duvarları nemli evin,
Kapısı loş avluya açılıyordu.
Sıska kavak ağaçları kendine gölge edemezken,
Yazgısı sıcak, güneşi az,
Yaz can veriyordu.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta