Pira Ayşa Şiiri - Kemal Sakan

Topraktan işlenmiş
Ellerin yakarmak çağında hep
Allah büyük,en büyük derdin

Tozlu köy yollarında
Bağlara uzanan üzüm tadında
Her gülüşün
Bu kaçıncı kış
Kırışmamış daha
Torunların büyümüş oysa
Göz yaşların ki senin
Yetiştirdiğin üzümler kadar
Öyle Ilık ve serin
Bir hasret ağacın vardı
Senle soluklanıp duran
Allah büyük, en büyük derdin

Oğulların ne çok senin
Ve kızlarının çocukları
Bir bir resmetmişsin belli
Unutmaz koynuna doldururdun
Sarmadan uyumazdın hiçbirini
Keklik kuşlarıydı konukların
Doğduğun taştan evin
Mercimek sabahların
Lanetlediğin bir asır vardı
Şehir ürkütürdü seni
Sen doğduğun yerde kaldın
Sen doğduğun gibi kaldın
Kuyudan su
Topraktan sevda çekerdin
Abdest alırdın güzdü zemheriydi
Allah büyük, en büyük derdin

Ben bir kentteydim sen uzaktaydın
Gece olsa bir yıldız kaymasıyla
Anımsardım seni
Hani rüzgar bozmuştu dinginliğini dünyanın
Toprak huzursuz bir kırlangıç gibi tedirgindi nehir
Ve senin o gökyüzü kadar berrak gözlerin
Kapanıyordu usulca o gün
Öyle mütevekkil ve mesrur
Mırıldanıyordun sen hala
Allah büyük, en büyük