Pınarda buluşalımmı anne Şiiri - Şemsi H ...

Bir garip haldeyim anne, bilmem ki nasıl tarif edeyim.
Bazen küçük bir çocuk oluyorum,
Saçlarımı okşuyor ellerin,
Tek tek koklarcasına.

Sofraya birazcık sen koyuyorum,
Ilık bir çay oluyorsun içimi ısıtan.
Hayallere dalıp gidiyorum işte.

Bazen, okul dönüşü acıkmışsındır, dediğinin hayalini kuruyorum.
Tabağıma ne koyduysan yiyorum,
Kanayan dizlerime mendil oluyorsun
Yaralarıma sarıyorum seni anne.

Bazen bir resim oluyorsun,
Sarıçiçekler çiziyorum,
Kırmızı elbisenin eteklerine.
O gün sobayı hiç yakmıyorum,
O güzelim elbisen, yanmasın diye.
Bazen gözlerimi kapatıyorum.
Ağ pınarın başında, en tenha, en ıssız saatlerde,
En uzun, en karanlık gecelerde buluşuyorum.
Sen ninniler söylüyorsun pınarın akışına bırakıp kendini,
Ben, seni kokluyorum, yarınki tokaç seslerine aldırmadan.
Koynunda uyuyorum o gece anne.

Bazen bir gezgin oluyorum,
Sokak sokak arayıp, hiç beklemediğin anda kapını çalıyorum.
Hayalde olsa, öyle mutlu oluyorum ki anne.

Kimseye haber vermiyorum
Gelip de bu anı bozarlar diye.
Bazen sevgilim oluyorsun,
Şiirlerimde dönmesini istediğim,
Sevdam oluyorsun satırlarımda
Nakış-nakış işlediğim.

Aşkta, ayrılığı, kavuşmayı, hasreti anlatırken,
Cümlelerin arasına sıkıştırıyorum seni.
Herkes bir gün kavuşmayı beklediğim, sevgiliye yazılmış gibi okuyor,
Ben aslında bütün şiirlerimde, seni yazıyorum anne!