Phoenix Şiiri - İbrahim Durmuş

sen artik yoksun föniks
sari denizde kuzular meliyor
bir adam pipo içiyor filikanin yekesi pençesinde
tayfun geçmis üstünden
kalaslarin tepesinde
adam pipo içiyor föniks
pençesi filikanin yekesinde

tanrilarin yumusak yüzü
kuzularin kurtarici melegi
ne umutlar baglamistim sana
ne düslere daldim zümrüt kanatlarina bagdas kurmus
ne fenomenlerden süzülüp geçtik
ne tayfunlardan
ne badireler atlattik da
buzlanmadi ebemkusagi kanat uçlarin
degismedi
hiç süpheye düsmedi sevecen bakislarin

kara bulutlar- yüklü bulutlar pesinde
dört döndüler dünyayi
vurustular simsekleriyle yirtarcasina gök kubbeyi gürültüleri

sen artik yoksun föniks
kuzular ana karni yarilarak çaliniyor
daha gözleri açilmadan
kuzular çakal sofralarinda
kuzular canavar disleri arasinda

phoenix
zümrütü anka
ben simdi ne yapmaliyim
bu sessizlik kiyamete alamet
pipomu- küflü tütünümü su geçirmez keseye sardim
ve avucumda terlemis çakmagim
kuzularla vedalasayim
zaman kisaliyor föniks
söyle bir geçmisi tarayayim
çamur tapancam- kagit sandalim-kizilçam kabugundan su degirmenim

baslangiç miydi – bitis miydi
dopdolu bir tabutun çikisi hayatin menteseleri pasli kapisindan
sahi kaç görüsmemiz oldu- kaç sevismemiz föniks
dur bi aci-tatli muhasebesi yapayim

pipomu tüttürecegim bir elim filikanin yekesinde
firtina sonrasi ölüdalganin tepesinde
günes piril piril- giysilerim buharli
yosun parçalari görmeye çalisacagim
bulut parçalari görmeye çalisacagim
havayi koklayacagim
ipuçlari üretecegim ikinci kurtulusa

yoksa föniks
yoksa
cankurtaran sali sen misin
kaburgalarin kemeresi
zümrüt tüylerin yekesi