Perdelemekte! Şiiri - Bülent Aydın Nigehban

Siyaha boyanır koca gökyüzü
Karanlık, güneşi perdelemekte
Nerede odama nur veren ışık
Perdeler, sokağı perdelemekte

Şurada, ötede, hemen beride
Benden hariç her şey yerli yerinde
Demek ki, gerçekmiş olan mazide
Yalanlar, yarını perdelemekte

Rüzgâr yine aynı yerden esmekte
Yaprak düşeceği yeri bilmekte
Bu yorgun ruh, neden hâlâ bedende
Yoksa “korkaklık mı” perdelemekte

Nefesler, nefeste “neşet” etmekte
Hakikat, hayata “pervaz” etmekte
Ümitler öteye “Şehbal” etmekte
Sevda mı, zamanı perdelemekte

Ey Bülent, an gelir, bu yazgı erir
Bu akış, bu dertler, bu çile erir
Vurulan zincirler, gölgede erir
Bu “aşk”, olanları perdelemekte!