Perde Açılmadan Şiiri - İsacan Yelken

İnsan bedeninin çürümesini beklemiyor,
Ölüveriyor; diri diri gömülmese de,
Vakit geçtikçe her şeyi kaybettiriyor,
Yeise kapıldım ben, artık ömrüm bitse de.

Hayat için ne gerekli? Ölmek için olsun;
Güneş doğarken doğarız, batarken ölürüz.
Sebep midir hayat için para yahut kadın?
Anlam olursa yaşar; bunu bilir, görürüz.

Görüyorum, önümde koca bir ömür var;
Vaktin bize kazandırıp kaybettirdikleri…
Hayatta da ümide karşı bir sömürü var,
Bir tiyatro sahnesi, hayal ettirdikleri.

Oturuyorum tiyatro sahnesine karşın;
Salon dolu koltuklar, birerli ikişerli.
Sahnedeydim artık sanki, uzansam bir arşın;
Hayatın içinden hepsi de kinli ve şerli.

Uzanılmak istiyor tozla kaplı sahneler;
Ben de uzandım artık, sahneye çıktım bir gün.
Görmediler, göremeyecek — yazılmış kader;
Kaderden de saymadı beni, yaşadım her gün.

Kimse de görmedi tertemiz sahnede beni;
Seyircilerse izlediler tüm oyunları.
Bana rol dahi biçilmemişti — eski, yeni…
Hangi oyunda bulmalıydım şu benliğimi?