Penceremde Kar Şiiri - Ahmett Güngörr

İstanbul'da bir kış günü, bir baba olarak ilkbahar sonunda doğmuş olan kızımla beraber, kızımın yaşadığı bu ilk kışta lapa lapa kar yağıyordu. Pencereden insana eşsiz bir izleme keyfi veren bu havada, koltuğun kenarında, kızım kollarımın arasında pencereden kar yağışını izliyorduk. Kızımın kar yağışını bu kadar güzel takip ettiğini görünce içim huzurla, mutlulukla doldu. Sonra bu an beni çocukluğuma, maziye götürdü. Çocukluğumdaki yağmurları, yarım yamalak yağan karları hatırladım. Oyunlarımızı, anne babamın geçinmek için yaptığı işleri, babamın biz doyalım diye bazen sofrada yumurtasını bize verip kendisinin yememesini, nasırlı ellerini ve ayaklarını... Onları öyle görünce bir gün evlenip benim de çocuklarım olur mu diye hayal ederdim. Onlar için ben de bu kadar emek ve cefaya katlanır mıydım? Şu an eski zamana göre ne kadar rahat ve müreffeh yaşıyoruz diye düşündüm. Anne babamızın yaşadığı çile ve zorluğun yanında biz rahatca yaşar hale gelmişiz. Sonra yine günümüzdeki çaresiz ve fakir insanları düşünüp içimi hüzün kapladı. Bu sefer fakir insanlar, işsiz insanlar, anne veya babası olmayan insanlar, çocuk sahibi olamayan insanlar geldi aklıma. Sahip olduğumuz bir çok şeyin diğer insanların hayali olabileceğini unutuyoruz. İçimi karmaşık, hüzün ve sevinç dolu duygular kapladı. Sonra bizi insan olarak yaratan ve bize merhamet duygunusu veren Allah'a Hamt ettim. Kısa sürede yaşadığım bu yoğun duygular bana o anın şiirini yazma ilhamı verdi.