Penceredeki anı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir perde arkasında kaldı gülüşün,
Camda buğulu bir hatıra düşün.
Her sabah o pencereye bakarım,
Anı orada, sen yoksun… ama susarım.

Gözümde bir izsin, silinmez kolayca,
Zaman geçse de, kalırsın usulca.
Bir gölge gibi süzülür yüzün cama,
Ben seni beklerim, sen gelmezsin ama.

Rüzgâr dokunur perdeye, sen gibi,
Bir titreme olur içimde, ben gibi.
Gecenin koynunda bir dua gibi saklı,
Adın düşer camlara, sessiz ve aklı.

Bir gün açılır belki o eski perde,
Gülüşün döner, düşer yeniden derde.
Ama şimdi, sadece bir izsin camda,
Bir anı gibi durursun, solgun bir zamanda.

Kalbim pencere, sen içimde bir mevsim,
Her sabah başlar, her akşamda bitersin.
Ne bir ses, ne bir kelime gerek bana,
Anı yeter… sen varsın o camda hâlâ.