Pencere Önünde Şiiri - Kenan Çarboğa

Arzuların eskiyip esridiği zamandı
Suratsız bir siluet eski günleri andı
Tesellinin gölgesi kayboldu yunt üstünde

Kalbindeki kamgıyı kaşıdıkça inatla
Ki aşk da can kastında
Uçmak mümkün olmadı alevden bir kanatla

İvecen ve utangaç anıların yağmuru
Öylesine sessizce, öylesine saf, duru
Rüzgârın kollarında ruhuna düşmekteydi

Taze toprak kokusu dolarken genizlere
Ruhlar gülüşmekteydi
Kim sığınak olmuştu ad almamış gizlere?

Kimler umut bağlardı gölgedeki izlere?