Pencere Şiiri - Uğur Kayhan

Artık gözlerim kapalıyken bile görüyorum,
Ruhuma bir pencere açıldı yoktan
Anlamamışım, meğer penceresizken hiç görmüyormuşum
Pencere eski bir Osmanlı yapısının penceresi
İçerde oturmuş seyrediyorum
Kendi içinden, kendimdeki karanlığı izliyorum
Koşup gidenleri, iştahla yemek yiyenleri
En kötü malları büyük bir zevkle satanları
Sonra, sevdiğini aldatanları
Kocasının beyninin etini yiyenleri ve karısını döven hıyarları
Millet malını vuran madrabazları
Ruhu bozuk düzenbazları
Vatan, millet, Sakarya diyerek tüyü bitmemiş yetimin tüyünü çalanları
Lüks partilerde masadan masaya gezen zengin yamağı yosmaları
Bu yosmaların parayı tanrı bilici kocalarını
En açık seçik sözlere kahkahayla gülenleri
Dedesinin mezarına tükürenleri
Hırsıza gülüp malı çalınana sövenleri
Bizim parti öncekilere benzemez, biz de sizdeniz diyerek milletin ırzına geçmek için sırasını bekleyenleri
Çalışanına köle muamelesi yapan müptezelleri
Her sokulduğu kabın şeklini alan orostopolları
Nabza göre şerbet vermek sanattır diyen kanı bozukları
Anasından emdiği sütü ağzında tutup, pazarda satanları
Ağzı, yüzü estetikli kalbi bozuk düzenbazları
Bizden olmaz abicim olmaz diye ekran ekran gezen medya maymunlarını
Her güzel şeyin düşmanı yobazları
Heykel tapıcısı kokonaları
Şeyh yalayıcısı hilekarları
Kaldırım kenarında namusunu mezata çıkaranları
Gerçek değil bu altın diyerek insanları soyan bedesten kurnazlarını
Bize köprü möprü gerekmez beyim önce ahlak lazım diyen dümbükleri
En iyi arabaya binerken başkasının külüstüründe gözü kalanları
Sabah akşam akıl verip kendi tutmayanları
Velhasıl, eski bir imparatorluğun eski camından kendi ülkemi izliyorum
Manzara epey karanlık ama olsun pencere penceredir
Hiç yoksa kendi halimizi görüyoruz.