Pencere Şiiri - Güven Tekin

Bir camdan bakıyorum, kocaman dünyaya.
Sabahtan, akşama kadar, bir camda.
Gün orda doğuyor, orda batıyor.
Gecelerim, o camda geçiyor sadece.

Yanlızlığımı şiirlerle, gelin arabası gibi süslüyorum.
On beş metre, bir alan işte.
Bir taburem var, birde elimde sigaram.
Çıkmaz sokakda, çaresiz kalmış gibiyim.

Dostlarım da, bir bir terk etti beni.
Saçlarıma aklar düşer, her geçen gün.
Yağmurun sesi içimi titretir, gecenin sessizliğinde.
Hasret ve özlem türküleri sarmış ruhumu.

Gurbet sarmış odası gibi, dört bir yanını.
Sılaya hasretini, gözyaşları ile yazmış.
Yanlızlık işlemiş, ruhunun derinliklerine.
Bir pencere kenarında, bir cam!, hiç kapanmayan.

Sönmeyen sigarası gibi, yanıyormuş ciğerleri.
Gözlerinde umudu bitmiş, boş boş duvarları izleyen, bir adam.
Hayalleri, bir bir yıkalan adam.
Elleri üşüsede, artık soğuk onun için, sıcak gelirmiş.

Dizlerinin bağı çözüldü, içinde toprak kokusu.
Diyememiş kimselere, derdini kederini.
Sessiz çığlıklarını, duyan olmamış.
Yanlız bir adam, pencere kenarında hayatı izlemiş.
Onun kimse, farkına bile varmamış.