Pencere Şiiri - Ömer Kılıçay

Kerpiç duvarlı odamın ufacık penceresi,
Beni hayata tutunmaya zorluyor kendince,
Ürkek, usul usul yaklaşıyorum önüne,
Bakamıyorum, dışarıdaki hayatın çilesi.

Bırak beni, kerpiç duvarlar daha samimi,
Bakmak istemiyorum sana, görmek istemiyorum,
Göreceğim sadece yalan, dünyanın ihaneti,
Böyle daha mutluyum, huzurlu yaşıyorum.

Tahta kapı senden vefalı, örtüyor üstümü,
Sense daima açık, gizlemiyorsun beni,
Odamın tavanı hayatımın örtüsü
Neşesiyle hüznüyle gizliyorlar beni.

Kerpiç duvarlı odamın ufacık penceresi,
Bırak artık sende, zorlama beni,
Her zaman ufacık pencerem ol,
Tekerlekli sandalyem bırakmazki beni.