Pembe Karanfil Şiiri - Asena Emine Gençer

Çok şey öğrettin bana hayat gibi
Ve biliyorum ki ilk öğretmenim,
Buna hep devam edeceksin.
O sancıların o ağrıların ateşi sönmezken kifayetsiz sabrıma
İrem bağlarında yangınıma nehrinden sular ekleyeceksin.
Nihayetsiz bir kelime buldum söz dağarcığıma
Meğer insan sadece bebekken ağlamazmış "Anne" diye,
Tüm alemlerden bunu bana meleklerle bildirdiler.
O zaman izin ver bir kez daha haykırayım acılara
Annem annem annem diye...

En sevdiğim rengin dokusu pembe,
Şimdi sonsuzluğun alemler ötesi yolcusu!
Diyorsun daha vaktin var gelme,
Siyah ışığın yokluğundandır, yastandır
Bir renkten bile değildir ki anne,
Bana bunu böyle öğrettiler.
Leyla doğarken ilk gözyaşını dökerken
Pembe bir karanfil uzattık semaya,
Ben son kez ipek kirpiklerini öperken,
Bir deva buldum kapanmayan yaraya,
Kanserin keser acısını nereye saklayalım,
Bana buzdan kadife tenini verdiler.
Bahçende lilyumlar,orkideler ve güller,
Senin Gülpembeni bir kez daha söylediler,
Nasıl sürülür şimdi fırçaya pembe renk,
Çiçeğimi benden alıp karanfili cennet eylediler
Son kez beni ellerinden öptürdüler...
Bir türküde yaşarsın sen şimdi,
Bir ağaç dalındaki tomurcuklanmış çiçekte
Sarılıyor ağlaşaan çocuklar bana sen diye.
İnce guzel parmakların dalgalı kısa saçların,
Ruhumdan kanımdan canımdan öte!
Son kez feryat edeyim Erciyes'e,
Yansın istanbul, ağlasın ardından kadehler,
Annem annem annem diye..