Pazar Kadını Şiiri - Nimet Öner

Pazar Kadını

Bir yalnızlığın ayak ucunda sabahı bekleyen kadın

Pazar Kadını
sessizliğin gölgesidir
Günün değil
duyguların yorgunudur

Güneş bile ona farklı doğar
çünkü onun penceresinde
ışık bile kırık düşer
Çarşaflar temiz
Kalbi dağınık
Cam silinir, masa toplanır
içindeki dağınıklığı bir türlü toparlayamaz

Pazar Kadını
kahvaltıyı tek kişilik hazırlar
Sofrada hep bir boş sandalye bekler
O sandalyede
ne bir adam oturur
ne de bir çocuk koşar yanına
O sadece bekler
Hem boşluğu, hem geçmişi
hem de adını unuttuğu duaları

Bir çaydanlığın buharında
kendine yol arar
Radyoda eski bir şarkı çalar
ve onun gözlerinde eski bir kalp
yeniden ağlamayı hatırlar

Pazar Kadını
temiz çamaşır kokusuna gizlediği
derin bir özlektir
Çünkü o, en çok
kokusunu unutan adam için dua eder

O gün
hiçbir yere ait değildir
Ne dışarıda aradığı mutluluğa
ne de evde unuttuğu kendine
O sadece bir aradadır
Ne yürür ne durur
Sadece olduğu yerde
kalbini dinler sessizce

Ve işin en garibi
herkesin dinlendiği o günde
o en çok yorulan olur
Çünkü duygular
Pazar günleri daha ağırdır

Azra Nimet Öner

Çünkü Pazar Kadını
sessizliğin en kalabalık haliyle
Herkesin dinlendiği bir günde
yüreği en çok yorulan kadının adıdır