Pastaya röveşata Şiiri - Muhammet Özeren

topu at röveşataya kalkıyorum.
21. yaşıma jübile golüm.
yüceler katlarından hayatıma kasnak olurken, feleğin çemberinin buddha'sıyım.
nereye kadar sürecek hayatın benimle ön sevişmesi. bu son olacak derken yine bir porno'nun başındayım. mevsimi gelmeden kasımpatıların ölmesinin sebebi nedir?
gelenler gidenler.
haydarpaşa Garı-mıyım lan ben.
mağrur görün beni bir sinemanın en arka koltuklarında sevişemediğim için.
hâlâ tırnaklarımı yiyorum ve düzgün tıraş olamıyorum. rüzgarın sağdan esip, suratıma Adem yaprağı gibi konan kelebekler, ölümün bir manevra olduğunu hatırlatıyor bana.
nefes borundan aşağı doğru inen jiletten daha çok ney acı verir biliyor musun?
21 yıllık umut.
birinin sana umut verip sonra hiç bir şey olmamış gibi " afiyet olsun" demesidir(mutlu_ol_yeter_mp3).
belki de ben çok şey istiyorum.
neyse. 21 yıldan bahsediyorduk değil mi ?
sizce yaş mı?
yoksa geçen yıllar mı?
ya da ruhunuzun bir et parçasına sıkıştığını
21 yıl sonra anlayabilecek kadar geri zekâlı olduğunuzu mu?
bunları kendime soruyorum aslında.
zor çünkü kıt'a-lar boyunca sevmek, yaşamı, hayatı, dünyayı, insanları, aşkı, kadını.
bir abrakadabrayla düzelecek işler değil bunlar.
21 Gram filmini bilirsiniz.
ruhun 21 gram olduğuna inanılır.
yani insan ölünce 21 gram hafifler.
21 gram hafifledim.
öldüm mü?
hayır.
bir yerde okumuştum. "ölümden sonra mutlaka hayat var çünkü; ben yaşarken henüz "hayat"la karşılaşmadım."

Muhammet Özeren