Paslı makas siirim müzikli

Zamanın çarkları pas içinde dönüyor, dostum,
gıcırtısı, gecenin kör boşluğuna işleyen bir paslı makas.

Kestiği ne bir kumaş, ne bir umut;
sadece bekleyişi kesiyor, ince ince,
bekleyişi kanatıyor.

Suskunluktan bir zırh giyinmiş şehir.
Duvarlar sağır, pencereler kör, kaldırımlar yorgun.
Anlatacak ne çok şey birikmiş oysa,
bir dağ gölü gibi içimde biriken kelimeler,
patlayıp bir sele dönüşmek için
göğsümün yamaçlarına vuran.

Diyorlar ki bana:
“Bırak, bu su bulandırma sevdasını.
Herkes gibi kıyıya çekil,
dalgaların bitişini seyret sakince.

Bu gemi çoktan su almış, batıyor,
sen kendi türkünü söyleyip boğulursun.”
Gülümsüyorum onlara.
Acı bir tebessüm, kurumuş dudaklarımda çatlayan.

Diyorum ki:
Varsın batsın gemi,
yeter ki son ana dek pusulayı güneşe çeviren bir el olsun güvertede.

Varsın boğulayım,
attığım her çığlık, bir tohum olsun yarının toprağına düşen.

Ben o tohum olayım. Çatlayan.
Ben çatlamasam,
sen çatlamasan,
biz bu suskunluk zırhını kırmasak,
kim ekecek aydınlığın ilk fidanını
bu beton avlulara?

Hava, atılmayı bekleyen bir demir gibi soğuk.
Hava, söylenmemiş bir söz gibi ağır.
Ve ben, bu paslı makasın gıcırtısına inat,
yüreğimin en derinindeki madeni eritiyorum.

Onu bir anahtara dökmek için,
paslı çarkları yeniden döndürecek,
sessizliğin kilitlerini kıracak o tek anahtara.

Koşun demeye dilim varmıyor, kimse koşmuyor.
Gelin demeye gücüm yetmiyor, herkes olduğu yerde donmuş.

O zaman ben tek başıma yürüyorum, dostum.
Gölgemi önüme katıp,
içimdeki sele yol açıp,
geleceğin ilk dizesini fısıldıyorum bu sağır boşluğa.

Varsın duyan olmasın bugün.
Toprak duyar.
Tohum duyar.
Ve bir gün, mutlaka, bahar duyar...

Hasan Belek
27 07 25
Akçay