Parmaklarını Çiziyorum Şiiri - Özlem Özkaya

-"yakın' lar uzak..." derken, uzaklar yakın kaldı,
daha uzun mesafelerin haritasında

parmaklarınla çiziyorsun gökyüzüne,
parmaklarını çiziyorsun...,
izler, yol yol uzuyor,
işaret parmağından,
yüreğimin avucuna...
"bu kader çizgisi.." diyorsun,
"akıl" yeni yetmenin,
sık örgüleri gibi, düşüyor iki yana,
ortasında, tek başına kalıyor,
kalp çizgisi...
korkular...
onlar benim yol-arkadaşım,
bir gölge gibi takip ediyorlar,
ayak izlerimi...

"git..." dediklerim kalıyor,
"kal..." deme hakkını baştan yitirdiklerim,
kal-sın, derken...,
hemen oracıkta söyleniyor uzakların türküsü...
"git..desem, kalır mısın? "
cümlesini tanımıyor hiç bir dil...
ayakların,
karşı yamaca sıçramaya hazırken,
dudağının kenarını,
parmak uçlarımla öpüyorum,
soğuk-cam ısınıyor,

gözlerin,
"...gel" diyor,
boynunda asılı anahtarda,
boşluğunu arayan,
dişleri ölçüyorum,
dönüp bakıyorum kapıya...,
menteşesiz, korunaksız...,
anahtar deliğinden,
al bir gelincik sarkmakta...
parmaklarımla çiziyorum,
parmaklarımı çiziyorum...,
izler,
dalga dalga yayılıyor,
sudaki boşluğa...
nehir tabanındaki taşlar,
bir bir ısınıyor,
sesinin harfleriyle...,

ay, teslim oluyor,
o büyük tutulmaya,
karıncalar duvarda,
kuşlar asılı kalıyor,
bir bulutun düğümlenmiş yumağında...
"..yıkıntıların depremi olur mu? ..." diyorum,
çakıl taşı,
mıknatıs oluyor dev bir kayaya...
yağmur...
çok yağmur sonra...
elbisesi ıslanmış bir kadının utangaçlığında,
gizli öyküler yazıyorum,
kuşların gagasında,
eski mektuplar,
yıldız tozu döküyor,
al gelinciğin toprağına...
"...gitmek,
hiç gidememektir…",
kan damlatan bir özleyiş masalında...