Park Hâlindeki Umutlar

yarısı uyuyan bir şehirde
kaldırım taşlarını saydım
gecenin kaçıncı saatindeyim
elime yapışan bir rüya çözülmüyor
bir telefon çalıyor
çalıyor ama açmıyorum
sigaram değil nefesim bitmiş

çıkmaz sokaklara park etmiş
bir otobüs gibiyim
ne yolcu var ne şoför
sadece bekleyen far ışıkları ve ben
bir köşede kırık bir plak dönmeye çalışıyor
aynı sözle başlıyor
belki bir gün

yerçekimi de fazla çalışıyor bu aralar
ne sevgiye ne öfkeye denk düşüyor
bir mesaj yazıyorum
göndermeden siliyorum
kaçıncı kez oldu saymadım
çünkü şeyler bazen
susulunca tamamlanıyor sadece

şimdi sen de yaz hadi
bu sahneye bir ışık bir ses
olmadı bir iç çekiş bırak korkma
kimse alkışlamaz
kimse yuhalamaz
çünkü bu oyun
seyircisiz oynandı baştan sona