Park Hâlindeki Son Hesaplaşma

Soru sormayan zihin, sahibine kelepçedir.
Cevap peşinde koşanlar, kendi ipini çeker.
İtaat dediğin, en sessiz suikasttir;
kişiliğini öldürür, sonra ayakta tutarmış gibi yapar.

Konfor alanı mezardır, yastık bile tuzaktır.
Huzur kimlik sorar, çoğumuz kontrolden geçemeyiz.
Hayat yol değil; mayın tarlasıdır.
Bazısı yürür, bazısı uçar, bazıları kendi bacağını söker.

Kimseye anlatmadıkların, aslında en yüksek kimliğindir.
Kırıldığın yerden değil, unuttuğun yerden dağılır insan.
Hafızanı kazırsın, altından yine sen çıkarsın;
daha eski, daha yorgun, daha sahici.

Yalanı en iyi devlet söyler; çünkü dilinde yasa vardır.
Vicdanını anayasa yapmaya kalkarsın, halk oyuyla reddedilirsin.
İsyan edemeyen, ironik olur;
ironisiyle hayatta kalmaya çalışır.

Bizim neslin karakter testi, bankanın dosyasında kayboldu.
Taşa çizilen karakter, güneş doğunca silindi.
Sistem seni unuttuysa özgürsün;
ama kıymetli değilsin artık.

Çözüm diye sundukları, yeni bir tahakküm biçimi.
Önce hasta ederler, sonra tedavi satarlar.
Kurtuluş dedikleri şey, başka bir kafeste,
biraz daha geniş bir yerden ibaret.

Gerçekler, susturuldukları için değil;
anlamayanlar çok olduğu için unutulur.
Kimlik, devletin taktığı barkod değil;
kimliğini göstererek adam olunmaz.

Ben oyunu baştan kaybetmişim, bana zar bile verilmedi. Oyun değil bu, iftira gibi bir hayat. Helâl olsun, yanlışın doğruya yaklaştığı tek yer benim kafammış.

Yanıyor içim, dumanım göğe,
Sustum ben yıllarca, küstüm heceye.
Kader yol vermez, zincirim geceye,
Yüreğim kan içinde, soran olmadı niye…

Bir elimde sigara, diğerinde hesap,
Yarınım pazarlık, geçmişim israf.
Dert dediğin orkestra, çalıyor hep ah,
Benim kalbim atmaz, vuruyor tokmak.

Yol değil mayın tarlası bu hayat,
Kimi yürür, kimi kaçar, kimi kanat.
Ben çivinin pasıyım, kırar her kanat,
Tabloya sığmam, duvarım inat.

Benim dostluk anlayışım pazarlığa gelmez. İyilik yaptım mı, fiş kesmem. Ama şu hayatta gördüm ki, herkes dostluğun kasasında hesap kesiyor. Bir sigaranı paylaşmazsan, ‘dost değilsin’ derler. Benim dostum, yangınımı paylaşandır, çakmağımı değil. Çünkü sigara biter, dert bitmez. Yıllar geçti, şunu öğrendim: dost, senden bir şey almaya gelmez; seninle yanmaya gelir. Ama bu çağda herkes yanmaktan korkuyor. O yüzden dost dediklerimiz, ilk dumanı görünce kaçıyor.