Park Şiiri - Gamze Uslu

Biraz daha kalsan, olmaz mı?
Sensizliği deniyorum… ama boğuluyorum.
Kalbim, en başından biliyordu:
Bunu yapamayacağımı.

Ruhumu alıkoyamıyorum,
Kalbimi de sürüklüyor üstelik peşinden.
Parkı görünce çığlık atan çocuklar gibi
Senin izinin, hatıralarının, ruhunun peşindeler.

Tenim,
Senin dokunuşunla mühürlendi bir kez.
Bedenim, ancak sarılmanla uslanacak.
Kollarına kavuştuğum her an
Sanki aşk için var olmuşum gibi hissediyorum.
Ve bu tutku,
Bizi bulutlara taşıyor…
Sadece sen.
Sadece ben.

Ama nasıl olur bu kadar hasretken?
Bir hayal neye yeter?
Beni sardığını düşünmek,
Nefesini anımsamak…
Hangisi yeterli olur?

Zaten bir özlem
Dokunmakla mı geçer?
Bir dokunuş dindirir mi acıları?
Bu, daha ötesinde.
Sevdiklerince bile giderilemeyen bir özlem bu.
Bulamıyorum seni sevgilim,
Ne bir anne şefkatinde,
Ne de başka bir sevgide.

Gözlerim sanki bana düşman artık,
Senin gözlerinden ayırdığım günden beri.
Sensizliği denediğim her seferde
Daha da boğuluyorum.
Kalbim,
“Ben zaten bunu yapamam,” der gibi
Her atışında bana küs.

Artık ben ne için varım?

Nasıl oluyor da,
Gözlerine baktığım da dünyadaki tek insanın
Sen olduğunu düşünüyorum hâlâ?
Senin yanındayken
Kimsenin önemi kalmıyor.
Aşk, varlığında yaşatıyor,
Yokluğunda boğuyor.

Nefes almak mümkün mü ?
Bir kez daha sarılsam?