Pardon Şiiri - Özgür Koçkar

PARDON

Pardon hanımefendi, anlamsız belki ama,
Hani inanmazsınız da belki…
Fakat siz, siz sanki sevgilimsiniz.
Nerde olsa tanırım bu seni, çok pardon sizi...
Yani bu ışığıyla Nirvana’yı aydınlatan gözler,
Ancak bu denli eksenine sokabilirdi beni.
Garip olsa gerek, sanki kaş değil okyanus dalgaları.
Gün ışığını görmemiş olsa gerek bu öpülesi,
Bu sıkılası yanaklar, zira görmüş olsa o gün görürdüm.
Her bukle bir asır, her tel her asrın en güzel yılı.
Ve her yılda ben, kendimi yeniden doğmuş buluyorum.
Pardon sorması ayıp mı bilmem.
Dudakların nereden esinlenmiş?
Sanki öykü misali, hareket eden dünya harikası.
Ve her hareketinde onların, en güzel sesleri çıkıyor tabiatın.
Hanımefendi sanki teniniz, evet bence de kesin sizsiniz.
Başaklar sizin teniniz gibi olmaya yaratılmış olsa gerek
Böyle bir ten varken, tende başka renge ne gerek?
Elleriniz tutup öpülesi, en anlamlısı hayatın.
Canda can gibisiniz, bir de bedende umut.
Zihinden çıkması mümkün olmayan, şuur gibi…
Ve o endamı taşıdıkça siz, gördükçe akıl size kaçar.
Hani piramitlerin geometrisi sıfır burnunuzun yanında.
Yoktur her halde böylesi bir simetri başka bir bayanda.
Her yokluğunuz bir silsile, her uzaklığınız bir yara.
Yerlerde sürünürken, o beni göklere çıkaran bedeni,
Tüm kainata kain kıldıran siz olsa gerek.
Beni aşık eden, her güzelliği tattıran; sen olsa gerek.
Kafam ağır mı ağır, tam köşe, hep endişe.
Sonu böyle işte, biter her düşünce seni görünce.
Ve ben hep senin yollarına bakıp, aşkına düşünce,
Sonu endişe, hüsran, umutsuzluğumun son umudu.
Ve nedendir bilemem, zayi oluş her uyanış.
Her sabah boş odamı görmektense, bir sabah,
Tek sabah seni görmek, sen olsaydın yanımda.
Yeterdi yalnızlığım sen olsaydın kollarımda.
Siz ne dersiniz? Sizce de mümkün mü?
Bence mümkün, bence ben size kesin aşık olmuşum.
Hem de deliler gibi.