Para Şiiri - Adem İmdat Kesici

Az olunca üzer beni,
Ara sıra gezer beni,
Tespih gibi dizer beni,
Düşerken kaldırır para.

İhtiyaç çok, değeri yok,
Paraya kimin gözü tok?
Onsuz alınacak şey yok,
Faniyi aldırır para.

Birçoğunun hayalini,
Serabını, emelini,
Bükülmüş kambur belini,
Doğrultur, kaldırır para.

Bu dünyanın malı hoştur,
İnsanın telaşı boştur,
Belki işin sonu yaştır,
Gaflete daldırır para.

Kızı anadan ayırır,
Nice açları doyurur,
Kalpten imanı sıyırır,
İnsanı soldurur para.

Paraya ümit bağlama,
Haramdan para sağlama,
İşin sonunda ağlama,
Saçını yoldurur para.

Biraz da insana yanaş,
İnsandır insana sırdaş,
Gururlanma ey arkadaş!
Dostluğu kaldırır para.

Parasız gitme pazara,
İmansız gitme mezara,
Bazen uğrarsın nazara,
Vadeni doldurur para.

Kalbimiz imana muhtaç,
Para başımızda bir taç,
Âdem’de de var ihtiyaç,
Yüzünü güldürür para.