Papatyam Şiiri - Hüseyin Çimen By Levo

Ben aşka çoktan yorgunum, papatyam…
Bilirim benden umut beklersin uzak diyarlarda…
Kalbimdeki güveni kırdılar anla beni papatyam…
Sen bana çok uzaksın, bir o kadar yakın aslında…

Seni sevmemi bekleme papatyam…
Kıyamam saçının her bir teline…
Güneşe yarım açan yanını tamamlayamam…
Düşlerin kaybolur zaman içinde papatyam…

Ah papatyam, gülüşü yarım kadınım…
Hüzünle bakarsın sessizce ardımdan…
Bir cevap gelse, bilirim, açarsın yine kollarını bana…
Ben seni sever miyim, o da işte zamanla…

Koparsam tek tek yapraklarını…
“Seviyor mu, sevmiyor mu?” diye sorsam...
Son yaprak “Sevmiyor” dese bile yine,
Toprağında yeniden doğarsın farkındayım papatyam…

Ah papatyam, ah kadınım…
Sevme beni, uzaklara git, kal orada…
Ben saramam seni kollarıma…
Tutamam ellerini, koklayamam saçlarını…

Güzel sevmelerin var farkındayım…
Geçmişimle hâlâ barışamam anlayasın…
Sen “Gel” desen de korkularımı bırakamam,
Ama sen yine de sevmekten vazgeçme beni, papatyam…

Olur ya bir gün gelirim kır bahçelerine…
Tüm korkularımı aşarak yenerek…
Seni başıma taç ederim, bilemezsin işte…
Yeter ki toprağında kurumayasın papatyam…

Papatyam…