Papatyadaki ben Şiiri - Elif Arı

Ben bir papatya gibiyim
Bahar da açan
Sonbahar da kapananlardan
Baharları sevmem yazı da
Sonbaharı, çok geç gelen kışları severim.
Güneşi sevmem, yıldızları severim mesela,
Kalabalığı sevmem yalnızlığı tercih ederim.
Gürültüden kaçan sessizliğe saklanan,
Mutlu görünüpte mutsuzluğa mahkûm kalanlardanım.
Ya da acıyı çekipte içinde yaşayanlardan.
Kimi zaman minik bir çocuk,
Kimi zamanda bedeni ruhuna sığmayan koca bir kadın.

Bir balık gibiyim kimi zamanlar, yüzmeyi bilmesemde denizin derinliklerin de boğulan.
Susmanın en güzel cevap olacağına inananlardanım. Çünkü konuştuklarımdan çok sustuklarımda gizliyimdir.
En çok kendimden kaçanım.
Ya da her bir mısraya gizlenenlerdenim.

Geceleri uyuyamıyanlardanım mesela,
Gökyüzüne hapsolanlardanım bazen de,
Bulutları bile ağırlaştıranlardanım.
Gözyaşlarının arkasına saklananlardanım.

Kimi zaman da;
Bedeni ruhunda unutanlardanım.
Sol yanını kurutanlardanım mesela,

Sonbahar da kuruyan yapraklar gibiyim,
Birbirine karışmış sarmaşıklar gibiyim,
Hiç bir limana uğramayan gemiler gibiyim,
Yağmur damlalarına umut yerleştirenim.
Kar tanesine gizlenenim.

Kimi zaman da;
Karanlıkların en bilinmeyen kuytularına da uyuyanlardanım.
Boş bardağı doldurmayanım mesela,
Her dokunduğumu cam kırığı gibi kesenlerdenim.
En çokta ruhum da bir sis bulutu bırakıpta gidenleri unutanlardanım!!!!