Papatya seven kadınlar Şiiri - Mesut Başar

Papatya seven kadınlar vardır,
ellerinde küçük bir bahar taşırlar,
bir gülüşle açar,
bir hüzünle solar o beyaz taç yapraklar.

Bir çiçeğin “evet”inde teselli bulur,
“hayır”ında ise kalbini gizlice mühürler.
Ve yine de, her defasında
umudu kaybetmezler
çünkü aşkı en saf hâliyle
bir çocuğun duası gibi bilirler.

Dizelerinde şebnem kokar yalnızlık,
gecelerine serin bir dert düşer.
Ama gözlerinde hep bir rahmet izi,
dudaklarında yarım kalmış bir muhabbet saklıdır.

Papatya seven kadınlar,
sanki kederin ve umudun aynı hecesidir.
Kırılırlar, eğilirler,
ama toprağa düşmezler.
Çünkü bilirler:
Her papatya, her beyaz yaprak
bir gün yeniden
güneşe yüzünü döner.