Papatya Gözler Şiiri - İbrahim Yılmaz

Papatya gözlerin
Guruba bakıp ağlar akşamları
Hal bu ki gün batarken
Sen bende çoğalırsın geceleri
Bu zemheri ayazında
Üşüyen yüreğimi ısıtır
Resimlerden bakan
Papatya gözlerin.

Sen özlemek nedir
Boşluğu kucaklamak
Geceye zılgıt çekmek
Nedir bilir misin?
Sevgiden sarhoş olanlar bilir
Aşk nedir? sevmek nedir?
Seni özlemek nedir
Sen bil kimseler bilmesin
Aşkın şahide ihtiyacı yok
Sensizlik ölümden beter
Beni ketum kalbinde sakla yeter.

Geceyi en iyi kumrular bilir
Kendi sırlarıyla uyurlar
Dökerler dertlerini geceye
Gece ağlar kumrular ağlar
Seven yürekte yoktur kibir
Sana olan hasretimi hiç sorma
Sabahı olmayan bir gece gibidir
Bir zindandır sana hasret gecelerim
Hiç gelemeyeceğini bilsem de
Yine de ben seni ömrümce seveceğim.

Papatya falları dahil
Bütün fallarda sen çıkıyorsun
Tut ki bütün fallar yalan söylüyor
Seni sevdiğimi biliyorsun
Gözler yalan söylemezmiş
Aşkta vefalı o gözlerin
Kalbimi nasıl yaktığını biliyorsun.

İstersen sen beni
Papatya gözlerinde sakla
İstersen karanfil kokan
İpek saçlarınla bağla
Ömrünce azat etme yüreğinden
İstersen koynunda sakla beni
Sen hiç merak etme
Bu gönül iki cihanda da
Sevecektir papatya gözlerini.

Şubat 2025