Papatya Gibi Şiiri - Doğan Çeçen

Papatya gibisin…
Beyaz ve ince…
Her gelişinde kalbim kıvrılır,
Her gidişinde dualar dizilir ardına.
Eziliyor ruhum, seni görünce,
Bir tarafım çocuk gibi,
Diğer yanım yaşını unutan bir adam gibi…

İsmin, dudaklarımı yakıyor neden?
Belki içinde taşıdığın o ana ocağı sıcaklığından…
Belki fedakârlığın,
Belki o yorgun gözlerinin ardındaki
Sabırla yoğrulmuş yıllar…

Sen yürürken bile ağırdır zaman,
Çünkü adımların vicdanla tartılmıştır.
Merhamet senin en çok yakışan elbisen,
Gönlünse bir orman herkese açık,
Kimseyi dışlamayan…

Ben seni severken sadece bir kadını sevmedim,
Bir annesini yitirmiş çocuğun duasını sevdim,
Bir gelmeyecek mektubun gözyaşını,
Bir gurbeti,
Bir özlemi,
Bir yoksul sofranın içtenliğini…

Dudak büküşünü gördüm sonra,
Naz mı bu? Yoksa içindeki sızı mı saklıyorsun?
Sana her baktığımda,
Bir kadından fazlası var gözlerinde:
Asaletin gölgesi,
Bir ülkenin yükü,
Ve yine de gülümseyen bir yürek…

Bana bu sevgiyi çok mu görüyorsun?
Yoksa korkuyor musun;
Bir erkek, senin kadar duygusal olamaz diye mi?

Ama ben gördüm…
Sende aşkı,
Sende anayı,
Sende yeri gelince yarayı,
Ama her zaman gücü gördüm.

Bilsem yine söylerdim gizli hislerimi,
Gönlümden geçenleri susup saklamazdım.
Çünkü bir insan,
Sadece sevdiği için değil,
Sevdiğine benzemek için de yaşar…

Ve ben senin
Duygusallığını,
Vicdanını,
Sabırla ördüğün hayalini,
Kendi içimde bir dua gibi taşıyorum.

Eğer dönersen,
Sana ne çiçekler vaat ederim,
Ne saraylar,
Sadece bir yürek…
Bir papatya gibi sade, ama içten.