Panaroma Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Denizler mi onların onlar mı denizlerin
Şahitleri olmuşlardır yıllarca
Topladığım taşlar ve deniz kabukları
Ziyarete gelmişlerdir belki de
Okyanus balıkları
Deniz altındakiler de belli ki yarıştaydılar
Gemiler, tekneler, flakalarla
Heyamola,heyamola diyerek.
Bazı geceler yanmasada göğün lambaları
Yol gösterir kıskanmaz ayırt etmez geçenleri
Yıllarla birlikte yaşlanmış deniz suyuyla ıslanmış,
Kimbilir belki de çook kahırlanmış,
Işık saçan o vefalı deniz fenerleri.
Yol gösterip rehber olmuş arkadaş olmuş.
Bir yandan yaşarken geceyi bakıp gök yüzüne
Bir yandan taş topladım denizden
Ayağıma çakıllar batarak ürkek korkak
Çiçek kokuları kalmıştı gündüzden,
Ve kaçıncı kez hayran, hayran bakıp kaldığım
Gökkubbeden yağmasa da yağmur
Ve yıldızların yerine mısraları topladım
Büyülüydü yaz gecesinin şiiri
Sanki okşuyordu saçlarımı biri
Korkarak bu büyünün bozulmasından
Topladığım mısralardan bir kolye yaptım.
İtinayla boynuma taktım.
Mecburiyet olmasa daha çok kalacaktım
Tüm cömertliğiyle üzerimde güneş
Altın kumlarıyla muhteşem Bitez
Tembel, tembel uzanıp uyuyacaktım.
Biz yokken şehirde işler birikmiş
Herkes üçü beş katıp tatile gitmiş
Kurutup Begonvillerin renklerini çiçeklerini
Melisanın kokusunu buladım defterime
Tatiller çok kısa yine döneceğimiz belli ya
Kaldığı yerden şehrin çilelerine.
Yazamadım güzellikleri çaresiz kaldım
Bir türlü yazamadım.

29-Ağustos-2007-Ankara