Seni küslemekti belki,
seni temize çıkarmaktı derdim.
Oysa benim derdim
hiçbir zaman temize çıkmak olmadı.
Benim zatım kırılmıştı,
kalbim paramparça.
Yaşamam, savaşım, derdim
hepsi aynı yerde doğdu.
Bir kez daha kaybedemem burayı,
çünkü her şey o kırığın üstüne imar edildi,
Benim zatımla imar edilmiş bir enkaz bu.
Derdim, kendimi temize çıkarmak olsaydı,
çoktan susardım.
Ama ben sustukça alevler beni ele geçiriyordu,
İtfaiyeyi senin kalbine gömmek isterdim,
bilmiyorum neden.
Neden ben,
kendimden çok seni temize çıkarmaya çalışıyorum?
Hayır...
Aslında iyiyim,
belki de öyle istiyorum.
Sen haklıydın,
ben hiç ölmedim.
Ama şükürlerim yok sana,
hatam var,
acemiliğim de.
Ben bilmiyorum...
Ama nasip et,
hiçbir şeyim yok artık.
Sevgilim, sen bile ölseydin,
bir şey değişmezdi.
Senin elin azdı,
ve her şey ilaç değildi.
Ama sen yaralıydın,
niye benim yarama koşsaydın ki?
Bu sözü,
bir ebediyeti bitirmek için söyledim.
Kayıt Tarihi : 17.10.2025 16:00:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!