P e r d e Şiiri - Belgin Erturk

.
.
.
yaşam
hangi tarafından kan sızmıyor umutlarının

kainat ki
arşa çivilediğinden bu yana hırsını
oynak gözüne işlenmiş yalan izi
-ah ocağı batasıca gece
bile göre
öfkenin beslediği gülüşü akıttı yüzüne

bir mucizeden söz edildi
uzağa kayan zamanın kaçış töreninde
soğuk iklimlerin yatağında filizlenip
elasından kök salacaktı gözlerine
vuslatı arayamadı / adı nasılsa aşktı
masumiyet ki kuru sancıyla doğacaktı

kimsenin derininde yanamadığı
gerçeğiydi alev
soğukla sınandı oysa
soluğuna donandı kış misali
ve hazana adadığı rengiydi avuçlarındaki
budağından sızan türkünün sesiydi nefesi

öfkesinden yağdıkça gerçek
sordu
ve alasıyla sorguladı
-hep siyah mıdır matemin rengi
-hadi beyaza yatır hüznünü derdini
.
.
.

oy sırtına sırtına vurduğu dağlar
kaç şivan kavuştu göğe
kaç bedel sıvandı sevda diye yüreğine
durup dururken
niye ölüm asıldı ki dar bir ağaca
niye sesini esirgeyen rüzgar kadar sessizdi intikam
kim bilir /belki de
kirpikleriydi
arta kalan zamanı örten perde

//bir deniz döşe gözlerine adı (b) ela olsun//