Oysaki Şiiri - Özgen Öz

Oysaki;
İnsanın kendi içinde yolculuğu,
bir melodinin kıyısında başlardı…
Bir şiirin sessiz harflerinde,
bir notanın titreyen kalbinde…
Kendiyle konuşurdu insan,
kendi yankısında kaybolarak,
kendi gözlerine yabancılaşarak…

Bir zaman vardı,
ruhlar birbirine dokunmadan,
aynı mekânda,
farklı zamanlarda yaşardı insanlar.
Birbirlerinin gölgelerinden geçer,
bir selam kadar yakın,
bir ömür kadar uzaktı aralarındaki mesafe.

Oysaki;
her şey aynıydı görünürde —
aynı sokaklar, aynı rüzgâr, aynı gün batımı…
Ama kimse kimseyi tanımıyordu artık,
çünkü herkes kendi içinde başka bir şarkı çalıyordu.

Bir kemanın içli sesi
bir kalbin suskunluğuna denk düşüyordu belki,
ya da bir piyanonun tuşlarında
bir ömrün hatırası dolaşıyordu sessizce.

Bir zamanlar bir şiir okurduk birlikte,
aynı mısrada buluşurduk;
şimdi her kelime ayrı bir evrende yankılanıyor.
Sen bir virgülde durdun,
ben bir noktanın ardında sustum.

Ve biz…
farkında olmadan geçtik birbirimizden.
Bir nota eksik kaldı senden bana,
bir dize yarım benden sana…

Yine de müzik susmadı,
şiir tükenmedi,
içimizdeki yol bitmedi…
Belki başka bir zamanda,
aynı mekânda yeniden buluşuruz,
bir melodinin tam ortasında —
sen o satırı tamamlarsın,
ben seni dinlerim sessizce...