Özlenene Dair Şiiri - Mefkûre Malhun Keskin

Özlediğim şimdi çok uzaklarda diye başlardı bir şair,
Özlemek derdi, özlem sarardı içini en derinini.

Sebep gerekmezdi çünkü özlemek için,
İçinde var olması yeterdi.
Özleneni anlatırdı satırlar, şarkılar.
Hiç konuşmadan, yürekte dillenirdi tüm yankılar.
Kalp özlenenle olurdu hemhâl…

Sonra toplardı yürek pılı pırtısını,
Bu diyardan onun diyarına,
Koşardı, onun yürek coğrafyasına…
“Geldim” derdi, “Geldim”
Elimde bir sızılı yürek,
Bir de senleşen benliğim var,
Geldim, kabul buyur yar…

Özleyen de,
Sevmek ki en değerli mücevherdi,
Yanmaktı nârına düştüğüyle,
Bütünleşmekti belki de…
Yüreğe değmiş en güzel huzurdu…

Sevmek ki dilin konuşmasından öte,
Yüreğin dile gelmediydi zarifçe…

Sevmek görmesen de, dokunamasan da hissetmekti en derinde,
Sevmek ki asra bakıp bir ah çekip, edep ile yine sevmekti…

Sevmek en çok ‘O’ olabilmekti.
Sevmek canan için candan geçmekti.

Sevmek ki inanmaktı,
Koşarak gitmekti, onun coğrafyasına…
Kendinden önce onu duyumsayabilmekti…

Sevmek duâ ile Rahman’a onu anlatmaktı.
Umutla vuslatı beklemekti…

Sevmek yüreğinin dehlizlerini ona açmaktı,
Sevmek en çokta biriktirmekti.
Duaları,
Secdeleri,
Sevinçleri,
Hüzünleri,
Gözyaşları,
Umutları,
En çok da onlu yanlarını biriktirmekti.
Kavuşunca da hepsini yarin avuçlarına usulca dökebilmekti.
Sevmek onun kalbinin sesini duyup,
Gönül sazını çalabilmekti.
Sevmek özeldi,
Özleneni özenle beklemekti.

{28 Şubat 2014}