Özledim Şiiri - Hüseyin Erdinc

Özledim

Özledim.
Bir kelime gibi değil,
Bir ömür gibi geldi bu defa dilime.
Sanki içimden değil de,
Bütün şehirden bir ağıt yükseldi de
“Özledim” diye döküldü geceye…

Bak, sensiz geçen günlerin toplamı
Zaman değil artık —
Yarımla tamamlanmayan saatler sadece.
Her biri, içinde sen olmayan bir sonsuzluk.
Ve ben,
Her sabah sensiz uyanan bir hâfızayla
Aynı rüyayı unutuyorum.

Hâlâ oturduğun sandalyeye bakıyorum mesela,
Hiç kimseye dokundurtmadım.
Koltuğun bir yanı göçük kaldı —
Sen kalktın ama izi kalıyor ya hani…
İşte tam da öyle.
Kalktın, gittin, sustun,
Ama izlerin konuşuyor hâlâ evin içinde.

Geçen gün dolabın arkasına düşmüş bir çorap buldum,
Gülmedim.
Eskiden olsa gülüp
“Sen her şeyi unutur musun böyle?” derdim.
Şimdi o çorap bana roman gibi geldi.
Senli geçen bir günü anlatıyordu.
O gün, sen hâlâ buradaydın.

Biliyor musun,
Artık senin sevdiğin şarkıları başka kimseye açamıyorum.
Başkasının yanında çalınca
İhanet gibi geliyor.
Çünkü o notaların içi senin sesinle dolu.
Bir başkası duyamaz…
Anlamaz.
Anlamamalı da zaten.

Dışarıda yağmur yağıyor.
Hatırlıyor musun, bir gün dışarıda yürürken
Islanmayı bilerek seçmiştik.
“Sırılsıklam olmak kötü mü ki?” demiştin,
Ben o gün
Sırılsıklam sana aşık olmuştum.

Şimdi camdan bakıyorum yağmura,
Ama içim kurumuş gibi.
Sen yoksan ıslanmanın ne anlamı var?
Zaten sokak da bensiz gibi,
Şehir bile seni unutmuş ama
Ben…
Ben hep seni aynı yerde bırakmış gibiyim.

Gidip gelemeyen bir mektup gibiyim artık.
Zarfı yırtık, içi eksik.
Kime yazıldığını bilmeyen ama
Hâlâ seni anlatan bir cümlede kaldım.
Bitmedi…
Bitmiyor çünkü
Seninle başlayan her şey
Yarım kaldı.

Adını geçirmiyorum hiçbir cümlemde.
Ama her cümlem sana çıkıyor.
İnsan bazen susarak daha çok anlatıyor ya —
Ben seni içimde susturamadığım için
Her gece seni daha da çoğaltıyorum.

Peki sen?
Hiç bir yerde dururken
Bir anda benimle yaşadığın bir anı geldi mi aklına?
Mesela kahve içerken elini yaktığında
Benim nasıl hemen tuttuğumu hatırladın mı?
Ya da yürürken sessizce omzuna dokunuşumu?
Bilmiyorum.
Belki de hiç hatırlamadın.
Belki de sadece ben özledim.

Ben…
Sesini özledim en çok.
Sesinle uyanmayı,
Sesinle susmayı,
Sesinle her şeyi unutmayı.
Sahi,
Bir insan başka bir insanın sesini bu kadar özler mi?

Dudaklarından dökülen bir “Nasılsın?”
Şimdi benim için en ağır kelime olurdu.
Çünkü iyi değilim.
Çünkü “sensiz” bir hâlimi anlatacak kadar kelime yok sözlükte.
Çünkü ben artık
Kendime bile anlatamıyorum seni.
Sadece yaşıyorum.
Her gün, biraz daha sensiz.

Bak, gece yine sessiz.
Odamda sadece saat çalışıyor.
Zaman, seni beklemekten başka bir işe yaramıyor burada.
Ve ben,
Sana gelmeyecek mesajlar yazıp
Siliyorum.

Neyi bekliyorum biliyor musun?
Bir sabah, uyanınca
Adının dudaklarıma kendiliğinden gelmesini.
Sana değil,
Adına bile dokunamıyorum artık.

Ama hâlâ aynı yerdeyim.
Bıraktığın gibiyim.
Hatta daha da eski.
Bir şarkı gibiyim artık,
Sadece seni dinliyorum içimde.

Ve hâlâ…
Sadece bir kelime dolanıyor dilimde,
Yüzünü her hatırlayışımda:

Özledim.
Hüseyin Erdinç