Özledim Şiiri - Harun Yiğit

Dereye mi, göle mi düştün?
Hep yosun kokuyorsun
Sen bir kuşun kalbisin
Uzaktan bakıyorsun
İncitti dünya beni
Öpersem incinirsin
Yine de aç kapını
Ebedi özlemimsin.

Yaklaş yanıma
Kucaklamak
Sevmek, öpmek, koklamak istiyorum
Dudaklarından iki damla hayat ver
Göğsüme yasla bereket tanrıçalarını
Ermek istiyorum muradıma...

Kırmızı şarabın tadında ara beni
Avuçlarını sol göğsüne koy
Acını hissedene kadar bastır...

Acı çekeceğimi bile bile
Öylesine sevdim ki seni,
Güneşi içime akıttım
Sevgiyi bilmese de sevdiğim...

Ulu orta gösteriş için sevmedim
İçten içe
Seni kendimce sevdim
Acıyı sevgiyle harmanladım
Biraz da sabır ekledim
Yoluma dikenler serme
Belki yarın
Belki de yarından daha yakın
Çıplak ayaklarınla geçersin o yoldan.

Sevmek
Öyle kolay değil
Seveceksen
Önce yanmayı öğren.
Gel hele
Biraz bana eğil

“İnsan aşkı tadarsa
Yaşamaya başlar” derler
Bir Kış akşamında
Sana sarılmak
Başımı göğsüne yaslayıp
Ölmek istiyorum kucağında
Çok yoruldum artık
Bekleyecek gücüm kalmadı
Sen de beni Güneş yerine koy
Hiçbir bulut engelleyemez ışığı

Her şeye rağmen yola çıktıysan
Geri dönüp bakma
Anı yaşayarak yürü
Zaman yerinde durmuyor

Hayallerimin kadını
Beni selamsız
Gecemi yıldızsız bıraktın
Aç gönül kapını
Özledim seni…
Harun Yiğit