Özkan Faruk Özkara Şiirleri - Şair Özkan ...

Kalkıp şimdi gitsem senin gibi,
Cehennemin dibini boylarmıyım yanan yüreğimde?

Doğru zamanda doğru insan diye bir şey yoktur. Biri mutlaka terse gidiyordur. Yeniden bakın..

Sözüm ona, Artık gidiyorum bu kentten.
Bin bir yerinden parçalanmış umutlarım.
İçten kanamalı bir şekilde, gidiyorum.
Sessiz sedasız, gözyaşlarımı içime ata ata, gidiyorum umutsuzluğumun kentinden.

Anlayacağın, gitmek zorundayım artık.

Yıkılmış ve geç kalınmış viraneleriz şimdi ne senin gözlerinde harranın suya hasretler yangınları var nede benim gözlerimde şiir yaz dedin oysa kışlar yaşıyorum her mevsim acmak uzereyken papatyalar yeni karlar yağıyor üstüne üşüyorum evet hala üşüyor ellerim hüzün kapımızı çalalı beri bin günü aştı bin ömür bin soluk bin yıkılış yaşadım ömrümün arka sayfalarında altı çizilmiş satırlarımı okumaya başladım sığınışlarını susuşlarını ve haykırışlarını işittim mavi adadan korunaklı bir liman olamadım sana ve arkama bakmadan giderken haykırışlarını duymamak için kapattım yüreğimin kulaklarını şimdi bin ömür geçmiş ömrümden ben bir ruyadan uyanmak istercesine çırpınıyorum hani zaman ilacı olurdu herşeyin hani zamana bırakmalıydık atalar yine yanıldı bir günün sonunda binlerce tükenişle ölürken ben zaman zehrini içerken yudum yudum artık bitsin istiyorum ataların ilaç dedikleri yoksuzlugun bitsin bitmezlerin bilincinde diyorum yne yıkılmış ve geç kalınmış viranelerız şimdi ne senin gözlerinde harranın suya hasret yangınları var ne de benim gözlerimde şiir şimdi kendini yok edişlerini dinliyorum susuyorum susuşlarımın öznesi sen oluyorsun hep şehrine gidiyorum yoklugun açıyor kapıları yıkılan şehirler arası bir otobüs terminalinde ayak izlerimiz duruyor halaa haklısın kokun sinmiş soguk duvarlarına şehrin herkezin gözünde seni arıyorum yoksun yoklugunu salıp gitmişsin gidişle bırakıldıığın bu kentte susuşlarına bile yandıgın soguk dağlarımın eşkiyası bağışlama dilemiyorum gel demiyorum sev demiyorum haykırışların yankılanıp boşlukta kaybolmadı bilesin sığındığın mavi adada yaktıgın ateşi göm yanaştırabilirsem gemilerimi tutucam ellerinden şimdi yanıyorum kanıyorum ve yıkılışların altında tekrar eziliyor bedenim geç kalınmış bir solukmu bir günün sonunda yoksa çağresizliklerimin son çırpınışlarımı bilmiyorum kayıp adresten yazıyorum son kez sussam yalnızlık konuşsam ayrılık dönsem yıkılış dönmesem yok oluş şimdi ben susuyorum yalnızlığa talip sende sus bana sus ki bir daha ölmeyeyim.

Tanrı mutluluğun tablosunu çizerken evreni yarattı sonra gezengenleri ve dünyayı yaratı içine mutsuz insanları yerleştirdi ve buna da hayat dedi..

Pardon bir yanlışlık olmalı!
Ben böyle bir hayat istememiştim
Tanrıya tekrardan başvur musunuz?

Bir yanlışlık bir yalnızlık var bu işte
Beni betimlemeye çalışan satırların arasında kalıyorum

Bu dünyada sıradan biri olsan da, birisi için hayata bağlayan tek gerçek olabiliyorsun

Bana şarılışın tıpkı bir romanı ikiye bölüp arasına beni alman gibi..Söylecek çok şeyi ifade ediyor

Şimdilik bazı acılarla yüzleşiyoruz köşede unuttuklarımız ise beklemekte..

Oysa ben hep gündüzlerden çekinirdim.Karanlıkta kimseyi tanımasam da aydınlıkta herkes sana benziyordu..